I am Super Sam.

Hindi ko matapos tapos yung unang book na sinusulat ko, The Elementalist  sa wattpad--sobrang busy, nawala ako sa track, naubusan ako ng ideas, napunta ang focus sa ibang bagay.

It takes time.
Mahirap magsulat ng story lalo na kung eventually nawala ka sa plot. Kaya pala may mga nobelang inaabot ng taon bago matapos ang buong istorya, bago magkaroon ng pagkaka-kilanlan ang mga characters. Oras at panahon ang igugugol mo para mag-isip ng mga ideas. Pero minsan biglang papasok nalang yung mga ideas sayo habang; nagtatrabaho ka, naliligo ka, nakaupo ka sa isang fast food chain at kumakain ng paboritong fried chicken at french fries, nagbabawas ka sa toilet ng mga kinikimkim mo (kinikimkim, like yung mabaho.)

Di ko alam kung paano ko itutuloy yung kwento na ginawa ko. Hindi ko talaga alam kung paano tatakbo ang kwento, ang buong istorya. Hindi ko rin kilala kung sino pa ang magiging characters doon. Hindi ko parin kilala kung kanino ko ba ipapabasa yun at magiging kritiko ng mga salita at bantay ng takbo ng istorya.

July na.
Ilang buwan na nakalipas mula ng isulat ko yung chapter na unpublish pa naman sa wattpad, walang readers, walang followers, walang comments. July na, ganun parin ang status ng mga published chapters. Nasaan ang hustisya?

August na.
Next week August na pala, tapos "BER" months. Kailangan ko talaga ng tamang time management. Oras para magsulat, magbasa, mag-update ng facebook status, mag-upload ng bagong photo sa instagram, magtweet. Magkaroon ng quality time para sa family, magkaroon ng time para sa tropa, inuman. Ganon. Paano nga ba?

Di bale, kailangan ko gumawa ng schedule, kailangan ko talaga ayusin ang mga pangarap ko (lalim).

Bago magtapos ang taon ng 2016, dapat matapos ko narin ang librong yon, achievement narin kumbaga.

July 10 2016: So, birthday ko nanaman pala. Pero honestly, 2 days before my birthday limot ko na malapit na pala! I usually don't celebrate my birthday talaga mula nung tumungtong ako ng 18years old. Nababaduyan ako. Ewan ko. Hehehe

Pag gising ko kaninang umaga, business as usual. Sunday. Gusto ko lang mahiga at magbasa habang nagkakape, malamig kasi ang panahon at nakakatamad kumilos. Ako lang ba or ganun din ang iba, normal day lang pag birthday diba? Hehehe

Gusto ko rin mag thank you sa mga taong nakaalala salamat sa notification ng facebook at nakita ko kung sino na ba yung mga bumati. Maraming salamat sa lahat. Thank you lalong lalo na kay God kasi tumagal ako ng mahigit dalawang dekada sa mundo, healthy at kasalukuyang may trabaho.

Salamat sa mga officemates ko na naging tropa ko narin, pare-parehas kami ng wave length kaya nagkakasundo kami. Naging magbabarkada. Mga tropang Foodtrip, Tropang lakwatsa, at The Drunkards.

Wish ko: Sana magkaroon na ng world peace. Sana wala ng batang magugutom, sana happy lang lahat. At sana matupad ang wish ko na ito. Hahahaha

Serious note: Serious. Sana marami pa talagang birthdays na dumating sakin, mga kaibigan na handa akong intindihin kahit di naman nila sabihin minsan alam kong nababadtrip din sila sakin. Hehehe thankful ako sa mga taong nagtyaga, kinilala at di umalis sa tabi ko. Salamat din sa mga taong nagpapainit ng ulo ko, sa trabaho man o personal na aspeto ng buhay ko, natutunan kong kontrolin ang temper ko dahil sainyo. Natutunan kong umiwas at wag silang patulan dahil uubusin lang nila ang enerhiya ko.

Salamat kay Mama at kay Papa, kahit minsan madaling araw na ko nakakauwi. Promise, magtetext ako para di kayo mag antay. Salamat sa mga kapatid ko kasi andyan sila sa tabi ko kahit na wala akong masyadong sinasabing personal problems ko, salamat.

After 5 years: Kasalukuyan akong nag iipon, nag aaral ng mga investments, naadik akong magbasa ng mga patungkol sa financial freedom. Siguro isa sa mga gusto kong mangyari sakin after 5 years ay magkaroon ako ng sariling business. Magkaroon ng sariling oras para sa pamilya, (bawasan ang internet time) ang hirap. Hehehe after 5 years magbibirthday ulit ako at may achievements na ko. Personal.

Sa ngayon, hanggang dito nalang muna ang post ko. Kailangan kong maglinis ng kwarto dahil linggo ngayon at di excuse na birthday ko ngayon. :)

Di ko masasabing isa itong movie review, pero sa totoo lang di ako masyadong natatakot sa mga Horror Movies--alam ko kasi na movie lang naman eh.

So ayun na nga, napagkasunduan namin magka-officemates na panoorin ang "The Conjuring 2" kahit deep inside eh sobrang baduy sakin ang fact na manonood ako nito sa sine. (Nanonood ako ng Horror Movie ng mag isa lang ako sa kwarto, like nung unang part ng Conjuring, and after ko mapanood, I was like :| *yun na yun?)

Di ko naman ilalahad dito ang istorya mismo ng movie na 'to para naman sa mga di pa nakakapanood. Mas natakot pa ko sa mga taong naguusap sa likod ko, mga babaeng ang lalakas tumili, mga LALAKING napapatili dahil sa effects at gulat factor ng movie.

Gusto ko naman yung movie, pero I want more, yung matatakot talaga ko, mapaparanoid. So nag research ako about sa story ng movie, based daw ito sa true story ng Enfield Case. Re-search pa ko para maunawaan ko pa hanggang sa matagpuan ko ang isang libro na isinulat ni Gerard Brittle: The Demonologist--The extraordinary career of Ed and Lorraine Warren.

Natakot ako sa libro. Mas natakot ako kesa sa movie, mas well-explained kasi talaga kapag sa libro. Dahil sa libro na 'to natuto akong matulog mag isa sa kwarto ng bukas ang lahat ng ilaw. Naparanoid ako na baka atakihin ako ng isang demonic spirit.

Hanggang ngayon, sa oras na isinusulat ko ito bukas ang ilaw ko sa kwarto, di na ko nakakatulog ng patay lahat ng ilaw, nagkakaroon narin ako ng mga bad dreams. Gusto kong silaban yung ebook reader ko dahil pakiramdam ko digitally downloaded din yung mga demonic spirit.

Pero, may hangganan ang lahat. Bukas man ang ilaw ko, wala na ang takot ko, nakaka bored yung last 5 chapter ng libro, nagkaroon ako ng realization. Para akong bata na kinukwentuhan nalang ng isang matanda tungkol sa isang alamat.

Abangan ko nalang kung magkakaroon ng Conjuring 3 sana mas matakot talaga ako sa movie.

Nagkakaroon talaga tayo minsan ng oras na bigla nalang tayong magagalitbsa mundo. Yung bang ayaw mo makipag usap kahit sa pinaka close na kaibigan mo? Anti social.

Yung magkakasama kayong lahat pero di ka nakikinig sa usapan, nakikiramdam ka lang. Psychological disturbance ba yun?

Yung wala kang pakielam sa mga kasama, feeling mo O.A sila pero ikaw naman talaga yun? Yung mabuburaot mga kasama mo kasi nagiging others ka.